بزرگ بود واز اهالی امروز بود
وبا تمام افق های باز نسبت داشت
ولحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
وپلکهاش مسیر سبز عناصر را به ما نشان داد
و دستهاش هوای صاف صداقت را ورق زد
ومهربانی را به سمت ما کوچاند
به شکل خلوت خود بود
وعاشقانه ترین انهنای وقت خودش را برای آینه تفسیر کرد
و او به شیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود
و او به سبک درخت میان عافیت نورمنتشر می شد ،
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته صحبت رابه چفت آب گره می زد
برای ما یک شب سجود سبز محبت راچنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم
و مثل لحجه یک سطل آب تازه شدیم
و بارها دیدیم که با چقدرسبد برای چیدن یک خوشه بشارت رفت
ولی نشد که روبه روی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ و پشت حوصله ی نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد که ما میان پریشانی تلفظ درها
برای خوردن یک سیب چقدر تنها ماندیم
یک ,آب ,شکل ,رفت ,میان ,ی ,او به ,و او ,را به ,که ما ,به شکل
درباره این سایت